en-Αφήσου… και Αποκαλύψου

Μία από τις ανάγκες που πάντα χρωμάτιζε και χρωματίζει το ταξίδι του ανθρώπου στη ζωή, είναι η ανάγκη του για ελευθερία. Προσπαθεί να ελευθερωθεί, αγωνιά και αγωνίζεται να σπάσει τους περιορισμούς, για να γευτεί την πολυπόθητη ελευθερία του.

Τι γρίφος και δαύτος της ελευθερίας που δεν μπορεί να τον λύσει;

Η ελευθερία μοιάζει με μια διαδικασία μεταμόρφωσης σαν αυτή της πεταλούδας, που από κάμπια σπάει τους περιορισμούς της φύσης της ύπαρξής της. Υπερβαίνει τα στενά όρια του κουκουλιού της και οδηγούμενη σε μια διαδικασία κάθαρσης του πρότερου εαυτού της, ανηφορίζει για να αγγίξει το μεγαλείο της ύπαρξης της. Αποκτά φτερά, χρώματα και πετά ελεύθερη, ως μια εντυπωσιακή «χορεύτρια» των αιθέρων.

Αυτή η μαγική διαδικασία της μεταμόρφωσής της είναι μία μάχη, που καθορίζει την ένταξη της ή όχι στον κόσμο της ελευθερίας. Μια μάχη ανάμεσα σε δύο εαυτούς, σε δύο κοσμοθεωρίες. Ανάμεσα σε ό,τι της λέει πως μπορεί να είναι μόνο κάμπια και σε ό,τι την έλκει να αλλάξει και να γίνει ένα ζωντανό έργο τέχνης!

Νικήτριες αυτής της μάχης είναι οι πεταλούδες που κατόρθωσαν και αφέθηκαν στη μεταμόρφωση χωρίς αντίσταση. Κέρδισαν αλλάζοντας την πρότερη κοσμοθεωρία τους. Κέρδισαν επιλέγοντας να ακολουθήσουν εκείνο τον εαυτό, που θα τις οδηγούσε στη μεταμόρφωση και όχι εκείνον που τις κρατούσε δέσμιες στο κορμί της κάμπιας.

Ίσως αυτό το θαύμα μεταμόρφωσης της κάμπιας σε πεταλούδα να είναι και η λύση στο γρίφο της ελευθερίας του ανθρώπου.

Όπως η πεταλούδα, έτσι και ο άνθρωπος, για να μπορέσει να διαβεί τον δρόμο προς την ελευθερία χρειάζεται να περάσει μέσα από την καθαρτική διαδικασία της μεταμόρφωσης. Να αφεθεί σε αυτή χωρίς αντίσταση και να δώσει τη μάχη του, για να μπορέσει να προσεγγίσει το μεγαλείο της ύπαρξής του.

Η διαδρομή του ανθρώπου, στο μονοπάτι αυτό, είναι πολυπλοκότερη από αυτή της πεταλούδας, που με τόση χάρη αφήνεται σε πολλαπλές μεταμορφώσεις μέχρι να αγγίξει την πραγματική της μορφή.

Οι εμπειρίες του θαύματος της μεταμόρφωσης της ζωής μας και του εαυτού μας είναι ουσιαστικά εμπειρίες κάθαρσης, μέσω των οποίων απαλλασσόμαστε από την πρότερη κατάσταση μας και περνάμε στην καινούρια.

Και συνήθως συμβαίνουν όταν «παραδινόμαστε». Όταν τελικά καταφέρνουμε να αφεθούμε στη διαδικασία αυτή. Όταν καταφέρνουμε να αποδεσμευτούμε από τους περιορισμούς της ίδιας μας της ύπαρξης.

Οι περιορισμοί αυτοί δεν είναι άλλοι από εκείνον τον «φύλακα», που υπάρχει μέσα στο μυαλό μας και κάθε φορά μας υποδεικνύει τι είναι καλό για μας και τι όχι, τι είναι σωστό και τι όχι. Είναι εκείνος ο φύλακας που μας «προφυλάσσει», κάθε φορά που διαταράσσεται η εξασφάλιση της επιβίωσης της κατάστασης της ύπαρξής μας, που όμως δεν επιθυμούμε πια να ζούμε .

Ένας φύλακας που όταν βρεθούμε στα μονοπάτια της μεταμόρφωσης, μεταμορφώνεται και αυτός και από φύλακας γίνεται δεσμώτης. Μιας και η δουλειά του είναι να φροντίζει να ελέγχει τα πάντα γύρω μας, ώστε να μην αλλάζει κάτι από το περπατημένο μοτίβο επιβίωσής μας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν αόρατο φύλακα που γίνεται δεσμώτης μέσα στο μυαλό τους και τους στερεί την ουσιαστική πολυπόθητη ελευθερία. Είναι εκείνος που με ευλάβεια φροντίζει να είναι όλα υπό έλεγχο, γιατί αν δεν είναι τότε κάτι καταστροφικό πρόκειται να συμβεί στην ύπαρξη που έχει αναλάβει να «φροντίζει» επιμελώς.

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης όμως, καλεί τον άνθρωπο να κινηθεί έξω από αυτό που γνωρίζει μέχρι σήμερα ως εαυτό του. Έναν εαυτό, που έχει μεταλλαχτεί σε περιορισμό καθ' υπόδειξη του φύλακα – δεσμώτη, για να εξασφαλιστεί η ομαλή και ασφαλής επιβίωσή του.

Ο ίδιος του ο εαυτός είναι εκείνος που ορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινείται η ύπαρξή του και αυτό είναι που τελικά του στερεί την ελευθερία του. Και για να μπορέσει ο άνθρωπος να βιώσει την μεταμόρφωση, χρειάζεται να δώσει τη δική του προσωπική μάχη και να κινηθεί έξω από τον εαυτό που μέχρι σήμερα αναγνωρίζει ως εαυτό.

Είναι η στιγμή που σαν άλλη πεταλούδα, καλείται να διαλέξει ποιον εαυτό θα επιλέξει. Εκείνον που του υποδεικνύει τον περιορισμό του ή εκείνον που τον καλεί να ανακαλύψει την ομορφιά που έπεται της μεταμόρφωσης. Είναι η στιγμή που καλείται να παλέψει με την μέχρι τώρα κοσμοθεωρία του, που τον περιορίζει ολοκληρωτικά ορίζοντάς του κάθε στιγμή τον σκοπό και το νόημα της ύπαρξής του.

Και παρόλο που ο άνθρωπος πια έχει αντιληφθεί πως όλα τα ωραία συμβαίνουν όταν αποδεσμεύεσαι από αυτόν τον δεσμώτη – ελεγκτή, δεν μπορεί να βρεθεί έξω από την ανάγκη ελέγχου, γιατί πρέπει να φτιάξει πλάνα επιβίωσης, πρέπει να ελέγξει τα πάντα, γιατί αν σταματήσει να το κάνει θα χαθεί στην άβυσσο της ανυπαρξίας.

Η μεταμόρφωση όμως, ξεκινά όταν μπορέσει ο άνθρωπος να αφεθεί σε αυτή τη διαδικασία. Όταν μπορέσει να βρεθεί εντός της ροής της. Και η άφεση εμφανίζεται τη στιγμή που «ξεχνάς» να θυμηθείς να ελέγχεις τα πάντα. Γιατί άφεση δεν είναι η παθητικότητα της παραίτησης. Είναι η στιγμή που έχει καταφέρει να τραβήξει τόσο την προσοχή σου, που ξεγελιέται ο δεσμώτης του ελέγχου και πριν προλάβει να το καταλάβει, εσύ έχεις κατορθώσει να μπεις ολάκερος, με όλη σου την προσοχή, μέσα στο αιώνιο τώρα της συγκεκριμένης στιγμής.

Και τότε είναι που ξεκινά το ταξίδι προς την ελευθερία. Το ταξίδι που αρχίζεις να κινείσαι πέρα από τον εαυτό που σε κρατά μακριά από την μεταμόρφωσή. Το ταξίδι που έρχεται να ανατρέψει όλα όσα νόμιζες ότι είσαι. Το ταξίδι που θα ανατρέψει ολόκληρη την κοσμοθεωρία σου και σαν άλλο νεοφερμένο αεράκι, θα δώσει αέρα στα φτερά σου για να κινήσεις για τους κόσμους που τόσο λαχτάρησες. Τους κόσμους της αληθινής ελευθερίας!

Αφήσου λοιπόν, από θέση ευθύνης προς την ίδια σου την ύπαρξη!
Αφήσου… και με πίστη εμπιστεύσου τη δύναμη της αλλαγής σου!
Αφήσου… και κατευθύνσου προς την ελευθερία σου!
Αφήσου … και η μεταμόρφωση τελείται!
Αφήσου… και η αποκάλυψη του μεγαλείου σου μόλις άρχισε!