Περιπέτειες καρδιάς

Μία από τις πιο δημιουργικές περιπέτειες της ζωής μου είναι το να συναντώ ανθρώπους.

Άλλοι μοιάζουν με τους κομήτες, άλλοι με τους δορυφόρους, κάποιοι με πλανήτες και κάποιες φορές εμφανίζονται και εκείνοι που μοιάζουν με το ίδιον σύμπαν μου.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που ανταμώνω, όμοροι της δικής μου φιλοσοφίας και ιδιοσυγκρασίας. Και πολλές φορές μπορεί τόσο εγώ, όσο και εκείνοι να βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετικά πελάγη.

Όμως, όλοι οι άνθρωποι που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα έχουν κάτι κοινό που τους χαρακτηρίζει και φαίνεται να τους διαμορφώνει καθοριστικά, όπως και εμένα.

Ο πόνος που έχουν ζήσει και η αγάπη που επιτρέπουν να κυριαρχεί μέσα τους.

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Το ίδιο και η καρδιά του, ανεξάρτητα από τα κοινά μοτίβα συμπεριφορών που μας χαρακτηρίζουν κάποιες φορές ως προσωπικότητες.

Όπως κάθε τι στη ζωή μας, έτσι και η καρδιά μας, είναι εφοδιασμένη με την ικανότητα της επιλογής του δρόμου ανάπτυξής της.

Οι περιπέτειες μου, μου έχουν αποκαλύψει πως υπάρχουν 3 δρόμοι που συνήθως διαβαίνει μία καρδιά.

Ο ένας της παραίτησης που κάνει την καρδιά παθητικό σφουγγάρι.

Ο άλλος της αμυντικής αντίδρασης που κάνει την καρδιά γροθιά.

Κι ο τρίτος της μαθητείας στην αλήθεια της αγάπης.

Οι εμπειρίες της ζωής μας, οι άνθρωποι που συναντούμε και οι απόψεις μας, επηρεάζουν καταλυτικά την ποιότητα του κόσμου της καρδιάς που πάλλεται μέσα μας.

Όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε άριστοι μαθητές στον τρίτο δρόμο.

Αλλά, πόσο κοντά βρίσκεται αυτή η θέληση στην αντικειμενική πραγματικότητα της ποιότητας της καρδιάς μας;

Όταν η αγάπη πάλλεται στο κέντρο της καρδιάς, θέτει τα πιο "σκληρά" ερωτήματα...

Ερωτήματα που δεν απευθύνονται σε άλλους και στις συμπεριφορές τους, αλλά στο ποιόν του ίδιου μας του εαυτού.

Γιατί στο τέλος δεν έχει σημασία το πως φέρθηκαν οι άλλοι ή τι έφερε η ζωή, αλλά πως ο καθένας από εμάς υψώθηκε μέσα από κάθε περίσταση στο ύψος της αγάπης.

Αυτή είναι η ουσιαστική αναμέτρηση.

Αυτό είναι το μόνο ταμείο που πρέπει να κάνουμε κάθε φορά στον καρδιακό απολογισμό μας.

Όλοι ζητάμε αγάπη για να πάψουμε να πονάμε, να νιώθουμε μόνοι, για να εκπληρωθούμε, αλλά πόσο ικανοί είμαστε να είμαστε αγάπη;

Πόσο ικανοί είμαστε να έχουμε πηγή δύναμης, προστασίας και εξέλιξης την αγάπη, ανεπηρέαστοι από την παρακμή που συναντούμε στο διάβα μας;

Φυσικά, η ζωή και οι άνθρωποι δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Αλλά οι πληγές μας δεν χρειάζεται να είναι πηγή της αλλοίωσής μας.

Δεν χρειάζεται να αποτελούν τις δικαιολογίες συντήρησης του θυμού, του πόνου, της αδικίας, της απόγνωσης, της εκδίκησης.

Χρειάζεται να γίνουν αφετηρία εξέλιξης μας σε κάτι καλύτερο από ότι μας προσφέρθηκε.

Λένε οι άνθρωποι πως η αγάπη πάντα νικά...

Πόσο αντέχουμε να επιτρέψουμε στην αγάπη να κυριαρχήσει και να νικήσει μέσα μας την επικρατούσα, περιβάλλουσα παρακμή, που κάθε στιγμή προσπαθεί να διεισδύσει εντός;

Μπορούμε να επιτύχουμε αυτό το επίπεδο νίκης, αυτοπροστασίας και εξέλιξης;

Μπορούμε... αρκεί να την επιλέγουμε και να μην λιποτακτούμε στις εύκολες, εγωικά συμφέρουσες, ρηχές και εφήμερες λύσεις.

Άλλωστε, ποια σπουδαιότερη απάντηση θα μπορούσε να δώσει κανείς, από το να γίνει πολλαπλά καλύτερος σε ουσία και ποιότητα από ό,τι και όποιον τον έβλαψε;

Μήπως αυτός δεν είναι και ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι γύρω μας;

Το να εξελίσσουμε την καρδιάς μας δεν είναι απλή υπόθεση.

Απαιτεί περίσσεια τόλμη η αποκαθήλωση του εγωισμού και βαθιά ανδρεία η αναρρίχηση στο ύψος της αληθινής αγάπης.

Όμως… η αγάπη είναι ο καλύτερος σύμμαχος που θα μπορούσε κανείς να έχει, γιατί πάντα νικά και ελευθερώνει την ουσία από το εγώ, τόσο το δικό μας, όσο και των άλλων.

Αν θέλεις να διαβάζεις περισσότερα άρθρα σαν και αυτό, γίνε μέλος της παρέας μας, κάνοντας την εγγραφή σου στο NewsLetter του Compose a DreamLife.